Arda Güler: ‘Size hikâyemi anlatmanın zamanı geldi…’

Güzel ülkemin bütün çocuklarına:

Size öykümü anlatmanın vakti geldi. Bütün öykümü.

Bir futbol ülkesi olarak geleceğimiz hakkında çok düşünüyorum. Seyahatimin kimilerinize ilham vereceğini ve Türkiye’deki kız ve erkek çocuklarına, her şeyin mümkün olabileceğini gösterebilmesini umuyorum.

Sadece birkaç sene evvel ben de sizlerden biriydim.

Aslında komik… 12 yaşındayken, bir Playstation almaya kafayı takmıştım. Bunu ne kadar çok istediğimi anlayamazsınız. Babama her gün yalvardım. Tek istediğim FIFA 17’ydi.

Ben çocukken pek görüntü oyunu oynamazdım, zira daima sokakta futbol oynuyordum. Lakin bir gün arkadaşlarımdan birisi PS4 aldı ve içinde FIFA 17 vardı, o gün hayatımızın en hoş günlerinden biri üzereydi.

Alex Hunter ile meslek modunu görünce – off. Çıldırdık.

Alex Hunter’ı hatırlıyor musunuz? Kimileriniz bunun için çok genç olabilir. FIFA 17’nin The Journey (Yolculuk) isminde bir modu vardı. Bu modda Alex isminde, kimsenin tanımadığı bir çocuk olarak başlayıp büyük kulüplerle muahede imzalamaya çalışıyordun. Şayet başarırsan, Cristiano Ronaldo üzere büyük yıldızlarla yan yana tünelden alana çıkıyordun.

Bizim için oyundan çok daha fazlasıydı bu, televizyon ekranında gördüğümüz düşümüzdü. O kadar çok bağlanmıştım ki. Arkadaşımın konutundan ne vakit konuta dönsem, babama PS4 için yalvarırdım.

“Çok uslu olacağım! Derslerime çok yeterli çalışacağım!”

Ama Türk anne ve babalarını biliyorsunuz. Babam uzun mühlet yalnızca “Biraz bekle, bir iki şeyi halletmem lazım…” dedi.

Ne demek istediğinden tam emin değildim. Lakin bir gün okuldan meskene döndüğümde, mutfak masasının üstünde bir paket vardı. Playstation formunda bir kutuydu.

Çıldırdım.

Babama baktım ve “Gerçekten mi?!” diye sordum.

O da “Gerçekten.” dedi

Açtığımda Playstation’ın içinde bir sürü oyun vardı. Rastgele bir disk gerekmiyordu. Gerçek olamayacak kadar uygundu. İçimden dedim ki, Nasıl yani, babama tek bir oyun için yalvarmak zorundayken artık bana 20 oyun mu veriyor?

Babama sordum. “Baba piyangodan para falan mı kazandın?”

O da “İyi bir fiyat yakaladım” dedi.

“Mağazada mı?” diye sordum.

Babam da “Yok, yok, pazarda…” dedi.

Sonra benim FIFA’da Seyahat modunun olmadığını fark ettim. Alex Hunter’ı bulamadım. Birtakım tuhaf isimler de vardı. Cristiano Ronaldo olmak istediğimde, “MD White” isminde bir kulüp seçmem gerekiyordu.

Tekrar babama gittim. “Baba yanlışsız FIFA’yı aldığına emin misin? Biraz garip de bu.”

O da “Evet eminim. Kapatıp açmayı denedin mi?” dedi.

“Baba…”

“Belki de internettendir.”

Haftalarca bu halde oynadım. Daha evvel FIFA dışında diğer futbol oyunu oynamamıştım, o yüzden bendekinin farklı bir versiyon olduğunu sanıyordum. Fakat bir gün arkadaşlarım da oynamak için bize geldi ve “Arda… bu ne?” dediler.,

“Nasıl yani? FIFA işte” dedim.

Onlar da “Arda bu FIFA değil. Çakma bu” dediler.

Ben de “Hayır, ya, futbol oyunu işte bu.” dedim.

“Oğlum, Fenerbahçe nerde? Bu isimler ne? Babanı kandırmışlar” dediler.

Hepsi gülmekten yerlere yatıyordu. Ben de onlarla gülmeye çalıştım lakin aslında o kadar utanmıştım ki. Bu anı kalbime kazındı.

Ama çakma bir FIFA’m olması umurumda değildi. Ona karşın seviyordum. Gerçek bir saha, gerçek bir kale ya da yeni bir PlayStation’a gereksinimim yok. Ben taşlardan yapılmış kale direkleriyle bile memnunum.

Türk zihniyeti böyledir.

Ne demek istediğimi anlıyor musunuz? Ben varlıklı bir ailede büyümedim. Bir futbolcunun oğlu değilim. Ankara’da bir apartman binasının birinci katında büyüdüm. Annem mesken hanımıydı ve babam da yeni iflas etmiş bir dükkan işletiyordu.

Niye mi iflas etti?

Aslında Türkiye’de sorulan 100 sorudan 99’unun yanıtı bu.

Futbol.

Biraz babam hakkında konuşalım. Futbolu ne kadar mı çok severdi? Gelin size anlatayım.

Ben daha yeni yürümeye başladığımda, şut çekmem için sol ayağımın önüne balonlar yerleştirirdi. Solak bir futbolcu olmamı istiyordu.

O yalnızca bir Fenerbahçe taraftarı değildi, adeta Fenerbahçe’yle yaşıyordu. Daima, ‘Bizim damarlarımızdaki kan sarı-lacivert akar’ sıkıntısı.

Bir kezinde biz derbide gol atınca, koltuktan o denli bir fırladı ki tavandaki lambayı kırdı. 2010’da son maç şampiyonluğu kaçırdığımızda ise, hudutla bir kutuya tekme attı ve ayağını incitti — tam bir çizgi sinema karakteri üzereydi.

Babam sayesinde, doğduğum andan itibaren Fenerbahçeli’ydim. Neredeyse sözün tam manasıyla.

İlk hayallerimden biri, Fenerbahçe’nin bir maçını stadda izleyebilmekti.

İnternetten bilet alabilmek neredeyse imkansızdı. Sayfayı yenilemek için hazırda beklerdik, saat tam 13,00 olduğunda…

TIK TIK TIK TIK TIK TIK TIK!!!!

13:01.

BİLETLER TÜKENMİŞTİR.

Her seferinde böyleydi.

Ama 2014’de ben dokuz yaşındayken, Fenerbahçe’ye bir stadyum cezası verildi ve tribünleri kapatmak yerine, yalnızca bayan ve çocukların gelmesine müsaade verdiler. Bu bizim için bir talihti. Biletler satışa çıkmadan evvelki gece; annem, babam, ablam, ben otomobile bindik ve 5 saat süren yolun sonunda İstanbul’a gelip bilet satış ofisinin sırasına girdik. Sabah 5’te varıp bilet satış ofisi açılana kadar otomobilde uyuduk.

Sırada üçüncüydük. Çılgınlık resmen.

Ertesi sabah, o biletlerin elimizde olduğuna inanamıyorduk.

İlk sefer Şükrü Saraçoğlu’na gitmek, bir hayal dünyasına birinci kere ayak basmak üzereydi. İçeriden merdivenleri çıkıyorsunuz ve her basamakla tribünleri ve sahayı biraz daha yeterli görüyorsunuz ve ta ki… oradasınız. Önünüzde tüm stad beliriyor ve sonra o sesi duyuyorsunuz… atmosfer inanılmaz. Tribünlerde hiç erkek yoktu lakin eminim ki o stadyumu yalnızca çocuklarla doldursanız bile, o atmosfer yeniden de dünyanın en güzellerinden biri olurdu.

Bir noktada alanda Aziz Yıldırım’ı gördüm. Dokuz yaşında bile onun kim olduğunu biliyordum. Onu görebilmek için aşağıya koştum, o kadar heyecanlıydım ki anneme nereye gittiğimi söylemeyi unuttum. Annem dönüp koltuğuma bakmış ve… Arda yok?! 20 dakika boyunca beni kaybettiğini sanmış. Bu durum onu hiç de memnun etmedi natürel… (Özür dilerim anne!)

O atmosferin içerisindeyken adeta cennettesiniz. Çocuklar, umarım bir gün hepiniz bu duyguyu yaşarsınız.

Stad benim o güne kadar top oynadığım yerlerle kıyaslanamayacak kadar düzgündü. Ben apartmanımızın dışında, mahalledeki büyük çocuklarla bir basketbol alanında oynardım. Ya da okulumda. Ya da bir otoparkta, otomobillerin camlarını kırardım. Babam da bunların parasını ödemek zorunda kalırdı. Fakat iflas etmemizin sebebi bu değildi.

Okulda Mahmut isminde bir vücut eğitimi öğretmenimiz vardı. Ben dokuz yaşındayken, bir gün babama beni Gençlerbirliği Akademisi’ne yazdırması gerektiğini söyledi. Babam buna hayır dedi zira oraya her gün gitmek bir saatlik yol demekti. Lakin Mahmut Hocam bende bir şey görmüştü ve babamı ikna etti. Babam beni her gün antrenmana götürmeye başladı, bu onun için saatler süren bir işti. Bu sırada dükkan, ortağına emanetti. Ne olduğundan emin değilim ancak bir gün babam beni bir kenara çekti ve “Oğlum ….. Dükkanı kapatmamız gerekiyor.” dedi.

İflas etmiştik.

O dükkan bizim tek gelir kaynağımızdı. O periyotlarda arkadaşlarımın beni waffle yemeye çağırdığını hatırlıyorum. Bu durumda “Kusura bakmayın param yok” diyemiyorsunuz. Ya daima çok yorgun olurdum ya da “yetişemeyeceğim” derdim.

Neyse ki her vakit sofrada yemeğimiz olurdu. Biliyorum; uyuyacak bir meskeni, sığınacak bir çatısı olmayan birçok çocuk var.

Çok şükür, şanslı olduğumuzu biliyordum.

Bir müddet sonra, babamlar yeni bir dükkan açtılar. Bu durumumuzu hafifletti lakin birkaç sene sonra Fenerbahçe beni istediğinde, aklımızda yalnızca futbol vardı diyemem. Paraya gereksinimimiz vardı.

Karar vermemiz üç ay sürdü, zira bu türlü bir karar insanın tüm hayatını değiştirir. Ben 13 yaşındaydım, annem ve babam meskenden uzaklaşmamı istemiyordu. Benim hayalim Fenerbahçe’de oynamaktı fakat bunun tıpkı vakitte çok riskli ve büyük bir karar olduğunun farkındaydık. İleride profesyonel bir futbolcu olacağımdan kimse emin olamazdı.

Sonunda babam “Boğulacaksan büyük denizde boğul” dedi.

Bu da İstanbul demekti.

“Altı ay sonra her şey yolunda giderse, biz de her şeyi satıp senin yanına geliriz.”

Ankara’dan ayrıldığımız gün, babam tüm sevdiklerimizi topladı, tahminen 30 kişi vardı. O gün doğum günümdü ve büyük bir pastayla kutladık. Fakat annem daima ağlıyordu. Bu kadar çok göz yaşının olduğu bir doğum günü görmemiştim. Benimle gurur duyacağını ve yakında İstanbul’da görüşeceğimizi söyledim.

Ama o güne dair en çok benden 8 yaş büyük olan ablamla yaptığım konuşmayı hatırlıyorum.

Yola çıkmak için otomobile binerken gözlerimin içine bakıp “Arda, buzdolabını doldurman gerekiyor” dedi.

Buzdolabını doldurmak. Tam olarak bu sözleri kullandı.

“Arda bunu yapmalısın.”

İnsan 13 yaşındayken bu bahiste ne hissetmesi gerektiğini tam bilemiyor. Yalnızca eğlenmek için bu oyunu oynuyorsun lakin bir anda ailenin geleceği sana bağlı hale geliyor. Yalnızca şunu hatırlıyorum, otomobille İstanbul’a giderken babamdan aldığım doğum günü ikramını çıkardım. Bu bir defterdi ve kapağında büyük bir başlık vardı.

ARDA 10.

Açıp içine hayallerimi yazdım. Birinci hayal: Fenerbahçe A ekibinde oynamak.

Sonra babam defterimi gördü ve bana yardım eden herkesin ismini yazmamı istedi, 20 kişi civarıydı sanırım. Mesela vücut eğitimi öğretmenim Mahmut. O beni hiçbir vakit beni profesyonel olarak oynarken göremedi. Yerin cennet olsun hocam..

Fenerbahçe Akademisi’ne vardığımızda saate baktım.

19:07

Kulübümüzün kurulduğu yıl. Bu tahminen de yazgıydı.

Ama gerçek hayat, FIFA Seyahat modu üzere değil.

Birkaç ay sonra meskenimi özledim ve Ankara’ya geri dönmek istedim.

Gerçekten hayallerimden vazgeçmeyi düşünüyordum.

Anlamanız gereken bir şey var, Ankara ve İstanbul çok farklı kentler. Ankara tahminen başşehir olabilir lakin para ve imkanlar İstanbul’da.

Bir gün okulumuz özgür kıyafete müsaade verdi. Üniforma yok. Oranın çocukları okula markalı giysilerle geldiler.

Ben üniformalı geldim.

“Arda, ne yapıyorsun?” dediler.

Ben de “Aaaa. Unuttum ya. Tüh” dedim.

Ama unutmamıştım. Yalnızca giyecek öbür bir şeyim yoktu.

Takımda kendimi daha da yalnız hissettim, zira kendimden bir yaş büyüklerle oynuyordum. Benimle birlikte, uzun müddettir kulüpte oynayan altı yedi oralı çocuk da vardı. Lakin yalnızca beni oynatıyorlardı. Onlar da, “Bu Ankaralı çocuk niçin oynuyor?” diye düşünüyordu. Beni dışladılar.

Bir gün antrenör “Arda, kaptan sensin” dedi.

Oralı çocuklar çok hudut oldular.

Sonra antrenör “Arda, sen 10 numarasın” dedi.

Delirdiler.

Türkiye’de 10 numara kutsaldır, biliyorsunuz. Bu U14’te bile bu türlü. Yalnızca “yaratıcı oyuncu” değil. Bir kurtarıcıdır. O Alex’tir – gerçek Alex. (Youtube’da bakın, pişman olmayacaksınız.)

Onur duydum lakin birebir vakitte korktum. Benden ısınma hareketlerini yaptırmamı istediler. “Dizler yukarı! Depar!” Hiç hoşuma gitmemişti. Çok utangaçtım.

Ailemi özlüyordum.

Bir gün artık bunu yapamayacağım, dedim.

Babama söylemeye cüret edemedim. Fazla gururluydum. Çok acı verecekti. Ancak ailemin taşınmayı düşündüğünü biliyordum, o yüzden oda arkadaşıma söyledim. “Babama bildiri at, Arda’nın durumu güzel değil de” dedim.

O da “Gerçekten mi?” dedi.

“Evet, yalnızca yardıma muhtaçlığı var de” dedim.

İşe yaradı. O bildiriden sonra benimle kalmak için İstanbul’a taşındılar. Konutu sattılar. Dükkanı kapattılar. Arkadaşlarını terk ettiler. Tüm geleceklerini küçük oğullarına bağladılar.

Başarısız olsaydım, bitmiştik.

Neyse ki kısa mühlet içinde babam bir iş buldu.eee Zagreb’de U17 turnuvasına gittik ve oradaki akademide Modrić’in bir fotoğrafı vardı. Antrenörlerden biri kolumdan tuttu ve “Bir gün sen de onun üzere olacaksın,” dedi.

Offf… Bir çocuk olarak buna nasıl karşılık verebilirsin?

Sonra bir gün, Fenerbahçe beni A ekip hazırlık maçına çağırdı.

O vakit 15 yaşındaydım. A kadrosu ile idman bile yapmamıştım. Büyüklerin ne kadar güçlü olduğunu gördüğümü hatırlıyorum. Luiz Gustavo… 80 kilo ve büsbütün kas. Ya ben? Hiçbir şey. Bir deri, bir kemik…

Sanırım Ağustos 2021’di ve Vítor Pereira beni birinci defa HJK Helsinki maçı için takıma aldı. Ekipte çok sakat oyuncu vardı ve ikinci yarı Filip Novak oyundan çıkmak zorunda kalınca, Pereira hocamız yedek kulübesine döndü ve elinde kalan üç oyuncuyu gördü.

Birincisi kaleciydi.

İkincisi de kaleciydi.

Üçüncüsü ise top toplayıcıya benzeyen 15 yaşında bir çocuktu.

“Arda, hazırlan.”

Kalbim o kadar süratli atıyordu ki. PlayStation’da titreyen şey yalnızca kumanda, gerçek hayatta ise tüm bedenin titriyor! Alana çıktığımda nasıl olduysa kendimi daha sakin hissettim ve sonra defterimdeki ikinci hayali hatırladım:

Fenerbahçe için bir frikik golü atmak.

Tüm hayatım boyunca bunları atıyordum. Bakın:

Kısa müddet sonra ceza alanı dışından bir özgür vuruş kazandık, fakat bunun Arjantinli usta José Sosa’ya ilişkin olduğunu biliyordum. Sosa’yla hür vuruşu kimin kullanacağı konusunda tartışamazsın, mecnun değilsen natürel. Fakat tahminen de deliydim. Onun yanına yazıldım, vurmaya hazırdım.

Sanırım biraz şok olmuştu. O Türkçe bilmiyordu, ben de hiç İspanyolca bilmiyordum. O yüzden İngilizce “Vurabilir miyim?” dedim.

Sosa bir şey demedi.

“Ben mi? Yoksa sen mi?” dedim.

Sosa, “………..”

“BEN? SEN?”

Birden teğe taraftarların hepsi uuoooooooooo dedi.

Stadyum kamerası yüzüme kadar zum yapmıştı. Dudaklarımdan hür vuruşu kullanmak istediğim okunuyordu ve sanırım yüreğim güzellerine gitti. Ancak ya Sosa Abi?

Başrol hala oydu.

Serbest vuruşu o kullandı.

Kaçırdı.

Ama o anı ve taraftarların reaksiyonunu hiç unutmayacağım.

Maçtan sonra stadyumun dışında annemle babamı gördüm. Annem ağlıyordu.

“Arda, başardın.”

Babam konuşmadı. Keskin bir bakışı vardı, kulaklarından dumanlar çıkacaktı adeta. “Baba, sevinmedin mi?” diye sordum.

“Sosa…… neden kullanmana müsaade vermedi??”

“Ama baba…..”

“Sen vursaydın gol olurdu, eminim!”

Bilirsiniz, beşerler Türk taraftarları için “tutkulu” der. Fakat bu söz yetmez. Kısa bir öykü anlatayım:

Bir seferinde, Fenerbahçeli bir arkadaşım Galatasaray derbisine gitmişti. Günlük ilaç kullanması gereken biriydi. Hakem bize penaltı vermeyince atacak bir şey bulmak için etrafına bakınmış. Su şişesi, çikolata… ne bulursa artık. Ancak hiçbir şey bulamamış. Sonra cebindeki ilaç kutusunu çıkarmış.

İlaç kutusuna uzun uzun bakmış. Kronik bir rahatsızlığı olduğu için o ilaca gereksinimi olduğunu biliyordu. Fakat Galatasaray’a olan nefreti o kadar büyüktü ki… Sonunda kendini tutamamış.

İlaç kutusunu alana fırlatmış.

O gece, saatlerce İstanbul sokaklarında nöbetçi eczane bulmak için dolaşmış.

Sanırım bu kıssayı yalnızca Türk birisi anlayabilir.

Galatasaray olmadan Fenerbahçe olmaz – Bu sonsuz bir rekabet ve bir o kadar da bitmeyen bir dostluk. Fakat şayet Fenerbahçeli biriysen, Galatasaray’a dair her şeyin karşısında olursun. Bu böyledir.

Bu periyotta sakin olmam gerekiyordu. Bütün arkadaşlarım dikkatli olmamı söylüyordu, zira bu oyunda rüzgar bir anda bilakis esebilir, yapacağın birinci kusur her şeyi bitirebilir. Babam, olur da olumsuz bir şey yazılmıştır diye gazetelerde çıkan tüm yorumları okuyordu.

Annem yalnızca “Olumsuz bir şey mi? Seni nasıl sevmesinler ki?” kederi.

Kendi alanımızda oynadığımız maçlarda, beşerler tribünde yanına gelip teşekkür ettiğinde annem daima ağlardı. Alışılmış ki gol attığımda da keyifli olurdu lakin birisi ona “Ne hoş evlat yetiştirmişsiniz,” dediğinde? İşte bu, Fenerbahçe için atılmış yüz golden daha kıymetliydi onun için.

Bunu unutmayın çocuklar: Futboldan daha değerli yalnızca iki şey vardır. Allah ve aile.

Özellikle Anne 🙂

Ağustos 2021’de gelen telefonu asla unutmam.

“Arda…… Annen. Kalbinde bir sorun var. Acil bir ameliyat olması gerekiyor.”

Bunu duyduğunda, futbol aklından siliniyor. Dünyan dönmeye başlıyor. Karnının derinliklerinde bir yumru hissediyorsun. Hekimler, onun kalbindeki bir kapakçığı değiştirmek zorunda kaldılar.

Ameliyata hazırlanırken, yatağından benim Kasımpaşa’ya karşı iki gol attığımı seyretti. Ailemden birisi, benim gol sevincimi izlerken ağlayan annemin görüntüsünü göndermişti. Maç sonu soyunma odasına gittiğimde görüntüyü izledim ve o kadar korktum ki. Bu, her anın son an olabileceğini hissettiren bir ağlamaydı.

Ben de ağladım, sahiden öleceğini düşündüm.

Ertesi gün, kulübe bir sonraki maça çıkamayacağımı söyledim. Hayatımda birinci sefer, topa dokunmak bile istemedim.

Neyse ki Fenerbahçe durumu inanılmaz formda karşıladı. Bana müsaade verdiler ve Lider Ali Koç bize en yeterli tabipleri sağladı. Ameliyat başarılı geçti ve annem düzgünleşti.

Ne yaparsan yap, hayattaki en değerli şey ailedir.

Ameliyatın üzerinden iki ay geçtikten sonra, Dinamo Kiev’e karşı bir gol attım ve bir bildiri göstermek için formamı kaldırdım:

ANNECİM SENİ ÇOK SEVİYORUM

(Hep seveceğim.)

Sırada üçüncü hayalim vardı: Fenerbahçe’nin 10 numarası olmak. Bunun olabileceğini hiç düşünmemiştim, zira forma Mesut Özil’e aitti. Bana en çok şey öğreten oyuncu oydu lakin birinci üç ay onunla konuşmaya bile cüret edemedim. Çok utangaçtım.

O, koridorda yanımdan “Arda, kolay gelsin” diyip geçerdi.

Sadece önüme bakıp, “Tamam” derdim.

O da “Arda, âlâ misin?” sıkıntısı.

Ben de “Evet, evet.” derdim.

Özil’i tanımayanlar onu biraz soğuk bulabilir, lakin arkadaşlığımızı başlatan oydu, zira ben cüret edemedim. Bir defasında, beni tesiste odasına davet etti ve orada kullanmadığı bir PlayStation vardı. Sanırım ona büyük gözlerle baktığımı fark etti, zira “Arda, istersen alabilirsin” dedi.

Ben de “Hayır, alamam” dedim.

Çok utangaçtım.

“Arda, al bunu.”

Çok âlâ kalpliydi.

Özil 2022’de Fenerbahçe’den ayrıldığında, formanın yeni transferlerden birine verileceğini düşündüm. 17 yaşındaydım ve bir kral tacı nasıl isteyemezse, 10 numarayı da isteyemezdim. Ama yönetim kurulu üyeleri bana, “Arda, forma senin… lakin yalnızca onu giymeye hamasetin varsa,” dediler.

Bunu düşünmek tam tamına bir saniyemi aldı.

“Alıyorum.”

O formayı birinci defa giydiğimde… Bunu nasıl tanım edeceğimi bilemiyorum. Yalnızca Alex’in ayak izlerinden gitmiyordum. Tüm grubun ve milyonlarca taraftarın yaratıcı sorumluluğunu üstleniyordum. Bu bir ayrıcalıktı. Bir onurdu. Bir hayaldi.

Arda Güler, Fenerbahçe’nin 10 numarası.

Neredeyse kupa kazanmak üzereydi.

O formayı giydiğimde kendimi yenilmez hissediyordum.

O ekstra sorumluluk, attığım her golü daha değerli kıldı. Dinamo Kiev’e karşı oynadığım maçtan iki hafta sonra, Instagram’da gezinirken bir başlık gördüm:

“ARDA GÜLER TÜRKİYE KADROSUNDA”

Bana haber bile vermemişlerdi. Birinci maçımız Diyarbakır’da İskoçya’ya karşıydı ve yedek kulübesinde otururken taraftarlar oyuna girmem için daima bir ağızdan benim adımı bağırıyorlardı. O dayanak benim için çok kıymetliydi. Bazen Fenerbahçe’de yedek olduğumda, karşı ekibin taraftarları bile teknik yöneticiden beni oynatmasını isterdi. Bu türlü bir şey hiç görmemiştim. Ne diyebilirdim ki? Yalnızca teşekkür ederim.

Ondan sonra her şey çok süratli gelişti. Mart ayında, yeniden Türk ulusal ekibine çağrıldım.

Sonraki aylarda, transfer teklifleri gerisi gerisine gelmeye başladı.

Ama beni hakikaten heyecanlandıracak bir teklif almadıkça onları duymak istemedim. Sonra Haziran’da, babam yeni bir teklif hakkında benimle konuşması gerektiğini söyledi.

Ben de, “Baba söylediğim üzere şayet beni heyecanlandırmayacaksa duymak istemiyorum…”

O da, “Arda ….” dedi

“Efendim?”

“Real Madrid.”

Real Madrid… Dördüncü hayalim. Bu kadar süratli olmuş olmasına inanmak hakikaten zordu. O yaz, babamla ben, gitmem için çok erken olup olmadığı konusunda uzun uzun konuştuk. Aslında olay çok karmaşıktı, zira öteki birçok teklif de vardı ve ne yapacağımı karar vermek zordu. Lakin sonra Sayın Carlo Ancelotti ile manzaralı bir görüşmem oldu.

Ekranımda numarası belirdiğinde ve görüntü yüklenirkenki o anı hiç unutmayacağım…

“Merhaba, Arda. Nasılsın?”

O da tatildeydi. O an o kadar gerçeküstüydü ki, ayrıntıları hatırlamakta zorlanıyorum lakin sanırım o, Hawai gömleklerinden birini giymişti, güneş gözlükleri vardı ve galiba bir puro içiyordu.

“Arda, burada büyük bir geleceğin olacak. Tahminen birinci yıl değil, ancak fırsatların olacak. Modrić ve Kroos çok yaşlanıyorlar, seni orta alanda oynatabiliriz.”

Adımı Modrić ve Kroos ile yan yana duymak gerçeküstüydü. Konuşamadım.

Sonra dedi ki, “Arda, Madrid’e geleceğine kelam ver. Kelam ver, kelam ver, kelam ver.”

Ben de dedim ki, “Tabii ki, efendim.”

O da dedi ki, “Yakında konuşuruz. Artık eşimin yanına gitmem gerek.”

Hahaha. Ancelotti uzatmaları oynuyordu.

Telefonu kapattığımda, babama baktım ve karar verdik…

“Eğer boğulacaksan…”

“Büyük denizde boğul.”

Bir Real Madrid oyuncusu olarak tanıtıldığında, bu bir düğün merasimi üzeredir. Mukavelen altı yıllıktır, lakin gaye bir ömür uzunluğu birlikte olmaktır. Ailemle birlikte oturuyordum, annem ağlamaya başladığında, gözyaşlarını sildim ve yanağından öptüm.

Burada olmak için o kadar çok şeyden vazgeçmiştik ki ve artık hayalimiz gerçek olmuştu.

PlayStation’da Alex Hunter olarak oynamak için param yoktu.

O yüzden gerçekte ona dönüşmek zorunda kaldım.

İlk baştan beri Ancelotti, benim için bir baba üzere oldu. Lakin komikti zira her hususta benimle şakalaşırdı ve ben hala dünyanın en büyük kulübünü kavramaya çalışan, gözlerini açmış bir çocuktum. Ne vakit önemli olup olmadığını anlayamıyordum.

Bir gün Ancelotti dedi ki, “Raúl, Castilla’nın teknik yöneticisi. Şayet onu görürsen selam ver. Raúl’u tanıyorsun, değil mi?”

Tabii ki Raúl’ü tanıyorum. O kaptandı, Madrid tarihinin en fazla gol atan oyuncusu, yaşayan bir efsane.

Ertesi gün idmandan sonra, bir adam yanımıza geldi. Ancelotti dedi ki, “Arda, bu Raúl.”

Ama şöyle bir durum var ki, bu efsanelerden birini birinci sefer canlı olarak gördüğünüzde, bu durum gerçek değilmiş üzere geliyor. Geçersiz üzere. Raúl, Real Madrid’de oynadığında periyotta onu izlemek için çok gençtim. Yalnızca YouTube’da görmüştüm.

Ancelotti gülümsedi ve kesin tekrar benimle dalga geçiyor, diye düşündüm.

”Hadi ancak, efendim. Kusura bakmayın, ancak bu Raúl olamaz.”

Ancelotti’nin gülmesini ve ”Aferin” falan demesini bekliyordum ancak bana önemli bir bakış atıp, ”Ne demek Raúl değil?” dedi.

Sonra Raúl bana dönüp, ‘Ben Raúl González. Tanıştığımıza şad oldum.’ dedi.

Ben de ‘Hayır, değilsiniz. Haydi lakin.’ dedim.

Duyduklarına inanamadılar. Birkaç dakika bu türlü devam ettikten sonra Ancelotti, Toni Kroos’u çağırdı.

“Toni, bu Raúl mu?”

“Nasıl yani? Olağan ki.”

Hâlâ inanamadım. Bu büyük bir latife. Beni kandıramayacaklardı.

Sonra Modrić’i çağırdı!

“Luka, bu Raúl mü?”

“Tabii ki, Raúl.”

O an korkmaya başladım.

Hatta Raúl bile bana bakıp, “Tabii ki Raúl.” dedi.

Telefonlarından Raúl’ün fotoğraflarını göstermeye başladılar. Nihayet pes ettim ve dedim ki, “Tamam, özür dilerim. Sahiden Raúl’sünüz. Tanıştığımıza mutlu oldum, efendim.”

Herkes Türkiye’den gelen çocuğa gülüyordu. Hatta Ancelotti bile.

Eve gidip aileme ne olduğunu anlatınca, bana bakıp,

“Arda ……….. çok salaksın.” dediler

Bu, Real Madrid’deki birinci haftamdı.

İyi bir başlangıç, Arda.

Geldiğimde, David Alaba ve Toni Rüdiger’in aslında biraz Türkçe bildiklerini öğrendim. Berlin ve Viyana’da Türk göçmenlerle büyümüşler. Alaba, büyük bir Galatasaray taraftarı. Courtois, Arda Turan’la oynadığı için o da kimi sözleri biliyor, olağan ki makûs olanları.

Ama garipti zira, Türkiye’de biz büyüklerimize hürmetle hitap ederiz. “Abi” deriz ve bu söz aslında “büyük kardeş” demektir. Kültürümüze işlenmiş bir şey bu. Modrić’e yalnızca “Luka” demek benim için mümkün değildi. O, babam olabilecek yaşta, anlıyor musunuz?

O yüzden “Merhaba Luka Abi” derdim.

Eee… Alaba ve Rüdiger bunun herkes, hatta benim için bile geçerli olduğunu düşündüler.

Bana da “Günaydın, Abi” demeye başladılar.

İsim tutmuştu ve artık değiştirmek için çok geçti. Resmen soyunma odasındaki en genç abi, Arda Abi oldum.

Genellikle bir kulübe, büyük bir gol attığında ya da belirleyici bir pas verdiğinde oraya “vardığını” hissedersin. Benim için o an aslında, ceza alanı dışında bir frikik kazandığımızda geldi ve ben o an yedek kulübesindeydim. Modrić bana döndü ve dedi ki, “Hey Arda, bu tam senlik bir durum.”

Böyle küçük şeyler sahiden çok pahalı.

Yakın vakitte öbür bir maçta, birinci yarı sonunda gerideydik ve Modrić bana, “Hazırlan, oyuna girmelisin.” dedi.

Bu efsane, tüm vakitlerin en güzel orta saha oyuncularından biri ve artık benim maçı çevireceğime güveniyordu.

Çok etkilenmiştim.

Türk halkının Real Madrid’in her maçında oynamamı istediğini biliyorum. Ben de istiyorum, lakin sabırlı olmam gerektiğini biliyorum. Ancelotti bana dünyanın en güzel orta alanlarından biri olabileceğimi söylüyorsa, bu benim için kulübün bir planı olduğu manasına geliyor.

Ama yedek kulübesinde olmak kolay değil. Şampiyonlar Ligi’ni kazandığımızda, aslında kupayı kaldırmak içimden gelmiyordu, zira alanda çok fazla katkıda bulunmamıştım. Bu yüzden Ancelotti Cibeles’te bana mikrofonu verdiğinde çok utandım. Otobüsün doruğuna çıkmayı planlamıyordum, zira sahiden çok yorgundum. İki arkadaşımla mesajlaştığımı hatırlıyorum, “Neredesin? Seni göremiyoruz.”

Aşağıda Kroos ve Modrić ile konuşuyordum, ve Modrić bana Mourinho’nun Fenerbahçe’ye gidip gitmeyeceğini soruyordu. Arkadaşlarım ise, “Kafayı mı yedin?? Şampiyonlar Ligi’ni kazandın! Çık kutla!” diyordu.

Ben böyleyim işte. Bir şampiyonluk kazanmak kâfi değil. Onu hak ettiğimi hissetmem gerekiyor.

Bu yüzden Avrupa Şampiyonası farklı hissettirdi. Gürcistan’a attığım golden sonra telefonum patlayacaktı. Beğeniler. Takipçiler. İletiler. Tebrikler. Çılgınca.

Portekiz ile oynayacağımız maç için biraz heyecanlıydım. Maçtan sonra Ronaldo’nun benimle konuşmasını umuyordum zira ona çok hürmet duyuyorum. O gün, Marca bu manşeti bastı:

“ARDA, CRISTIANO’YA MEYDAN OKUYOR”

Eyvah, olamaz…

Gerçek şu ki, Cristiano ile tıpkı sahayı paylaşmak benim için büyük bir onurdu. The Last Dance belgeselini izlediniz mi? Cristiano, tıpkı Michael Jordan üzere. Bu türlü bir manşet onun için motivasyon kaynağıdır. Portekiz maçı 3–0 kazandı ve Cristiano maçtan sonra kimseyle konuşmadı.

Birkaç gün sonra onun nasıl hissettiğini anladım, zira stada giderken otobüste bir görüntü gördüm. Bir küme Avusturya taraftarı vardı.

“Arda Güler de kim *****?” diyorlardı.

Şok oldum. Neden biri benim hakkımda bu türlü bir şey söyler ki?

Ama sonra Jorge Jesus’un Fenerbahçe’de haftalarca beni takıma almadığında yaşadıklarımı hatırladım. Bir gün frikik çalışması için iki grup dizdi, lakin ben hiçbirinde yoktum. Tek başıma köşe vuruşu çalışıyordum. Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu, meskene geldiğimde o kadar çok ağladım ki. Bir daha asla bu duyguyu hissetmeyeceğime dair kendime kelam verdim.

İnsanlar beni yaratıcı bir oyuncu olarak görüyor lakin ben birebir vakitte bir savaşçıyım.

Beni yedeğe mi çekiyorsun? Daha çok çalışırım.

Hakkımda berbat mü konuşuyorsun? Seni ezer geçerim.

O Avusturya görüntüsünü izlediğimde, Michael Jordan moduna geçen bendim. Maçta daima bana karşı tezahürat yaptılar. Üstüme bira bardakları fırlattılar.

Mükemmel.

İkinci golümüzün asistini yaptığımda, Avusturya taraftarlarına döndüm.

Teşekkür ederim.

Sanırım bunu ferdî algıladım.

Son 16 cinsinde elendiğimizde, Türkiye’deki insanların bize sırt çevirip çevirmeyeceğini merak ettim, fakat ülkemiz için ne kadar savaştığımızı görmüşlerdi. Türkiye’de bir insanın karakteri her şeydir.

Rüdiger, tutkumu ve öfkemi fark ettiğini söyledi. Rüdiger‘den öfke övgüsü aldıysan, düzgün yoldasın demektir. Fenerbahçe’de genç bir oyuncuyken bile grup arkadaşlarıma daima direktif verirdim. Kendimi tutamam. Susarsam berbat oynarım. Önder olmak istiyorum, kornerleri ve frikikleri daima ben kullanmak istiyorum. İsterseniz Sosa Bey’e sorabilirsiniz.

Real Madrid’de oynamak aslında kolay. Biliyorsun ki Modrić koşunu görecek. Vinícius, makus bir pası bile hoş gösterecek.

İspanyolca öğrenmek, kültüre ahenk sağlamak ve ayaklarının devamlı yere basması asıl güç olan şeyler. Bu yüzden ailemin beni her ay ziyaret etmesi, bir de annemin hâlâ odanı topla demesi çok yeterli oluyor.

Hep, “Futbolcu olmasaydın, başın büyük kederde olurdu.” der.

Neyse ki buzdolabı dolu.

Ankara’dan ayrıldığım günden beri, buraya gelmeme yardım eden insanların isimlerini yazmaya devam ediyorum. Sayı yirmiyi çoktan geçti. Annem, babam, ablam, arkadaşlarım, antrenörlerim, liderlerim, vücut eğitimi öğretmenim Mahmut, annemin hayatını kurtaran hekimler…

Kim olursan ol, tek başına başaramazsın.

Bu yılın başında 20 yaşıma girdim. Defterimde hâlâ gerçekleşmeyi bekleyen çok fazla hayal var. Real Madrid için değerli bir oyuncu olmak istiyorum. O Şampiyonlar Ligi kupasını nitekim hak ederek kazanmak istiyorum. Bu kulüpte de 10 numara olmayı da çok isterim.

Her şeyden evvel, Türk futbolunun yeni kuşağına yol göstermek istiyorum.

Türk futbolunun büyük umudu olduğumu biliyorum, lakin tek olmak istemiyorum. Herkesin önünü açmak istiyorum.

Bu mektubu okuyan sizleri kastediyorum.

Eve döndüğümde, beni gördüğünüzde ne kadar memnun olduğunuzu görmek beni duygulandırıyor. Tezahüratlar hâlâ kulaklarımda çalıyor. Sevginizi Madrid’den hissedebiliyorum.

Tüylerimi diken diken eden 2023 sarsıntısına ilişkin bir görüntü var. Fenerbahçe’de pek fazla oynamadığım bir devirde çekildi. Tahminen görmüşsünüzdür. Kurtarma gruplarından iki adam, enkazdan yeni çıkartılmış küçük bir çocukla birlikte. Çocuk yatıyor, bedeni örtülmüş, ancak başı dışarıda. Sirenler duyuluyor. Çocuk, neredeyse beş gün boyunca beton blokların altında kalmış, öleceğini düşünmüş ve benim için bir bildirisi var.

Öyle bir anda! Benim için!

O sözleri asla unutamam.

Arda Güler Abi

Seni çok seviyorum

Fenerbahçe’yi kurtarmaya devam et

Abi hocaya söyle seni de oynatsın

Sonra iki kahramandan birisi şöyle diyor:

Biz pes etmedik sen de pes etme.

Bu sözleri duyduktan sonra nasıl pes edebilirim ki?

Yani bir PlayStation ve bir hayali olan Türkiye’deki her çocuğa söylemek istediğim şu:

Bir top kapın ve dışarıya koşun. Kendinizi dünyanın sahibi üzere hissedeceksiniz.

Saygılarımla,

— Arda

Kaynak: Habertürk