İsmail Küçükkaya, birbirimizin acısını anlayabilmenin kitabını yazdı: Annem Sağ Olsun

Gazeteci ve sunucu İsmail Küçükkaya annesinin vefatından sonra yazdığı Annem Sağ olsun (Kırmızı Kedi Yayınevi) isimli kitapta kederleri, sevinçleri ve ortak acıları bizlere anlatıyor.

Geçtiğimiz 2024 yaz ayında hayatını kaybeden annesinin mevti ünlü gazeteciyi derinden sarstı. Bilinler bilirler lakin; İsmail Küçükkaya annesine epey düşkündü.

Küçükkaya kitabın yazılış öyküsünü şöyle anlatıyor;

“ADETA ONUNLA VEDALAŞMIŞTIK”

“Bu dünyadaki serüvenimiz içinde bir yandan yaşarken öteki yandan mevte hazırlanırız. Bunu yaparken yitirdiklerimize verdiğimiz sözleri ve onlara karşı vazifelerimizi yerine getirmeye çalışırız. Benim babama verdiğim bir kelam ve yerine getirmekle yükümlü olduğum ödev, annem ve kardeşlerime her şartta sahip çıkmaktı. Annemin vefatı ani oldu. Bir rahatsızlığı yoktu. Apansız yaşadığımız bu olay benim ve kardeşlerimin üzerinde şok tesiri yarattı. Babamı 2002 yılında kaybetmiştik. Uzun bir mühlet hastalıkla uğraş etti. Bu süreçte kendimizi en berbat sona hazırlamış ve adeta onunla vedalaşmıştık.”

Sayfa: 80

“ÖLÜM ÜZERE BİR ŞEY OLDU ANCAK KİMSE ÖLMEDİ”

Oysa annemle ilgili aklımızdan dahi geçirmediğimiz bir gerçekle yüzleşmiştik. Bu yaşadığım şoku, acıyı yüreğim el verdiğince, gücüm sözlere yettiğince anlattım. Zira annemin vefat haberi duyulduktan sonra kestirim edemeyeceğim dayanışmayla karşılaştım. Bizim acımız güya milyonlarca insanın acısı olmuştu. Konuştuğum, görüştüğüm, selamlaştığım her insanın acımı paylaşma hissini yüreğimde hissettim. Yaşadığım yası gizlemedim, üzerini örtmedim. Paylaştıkça, yazdıkça acım dinmedi lakin acımla barıştığımı hissediyordum. Bir tuhaf hissin içindeydim. Bu süreçte yaşadıklarımı manalandırmak için birçok uzmanla konuştum, kitaplar okudum. Anlamak istiyordum, benim yaşadığım neydi? Hala yaşamakta olduğum nedir?
Sanırım annemin dediği oluyordu…
Hayatın coşkusu ve vefatın acısı tıpkı ırmakta akıyordu. Yüreğimde bu iki his kaynıyordu.
Hani diyor ya Özdemir Asaf:
“Ölüm üzere bir şey oldu/ama kimse ölmedi”

“ANNELERİN KİTABI, ANNELERİN HİKAYESİ”

Ölüm üzere bir şey oldu ve annem gitti. Biz kaldık. Mevt oldu ancak biz ölmedik. Bize mevtle yaşamak kaldı. Kardeşlerim ve ben bir başımıza kalmıştık. Yas birliği içindeydik. Hayatı annemizin istediği üzere yaşamalıydık.
Bu süreçte kâğıt ve kalem benim en büyük destekçilerimden oldu. Elime kalemimi aldım içimi kâğıda döktüm. Yazdıkça acımla barıştım. Annemin akabinde yeni bir hayat başladı. Bu yeni hayatta bildiğim tatlar, tuzlar yok. Ölenle ölünmüyordu ancak onsuz nasıl yaşanıyor? Öteki bir hayat başladı.
Madem bu türlü, nasıl ki beşerler benim acıma ortak oldu, ben de diğerlerinin acısına ortak olayım. Görmesek de konuşmasak da bu kitapla yasına ortak olayım. Ne yaşadıysam yazıp paylaşayım.
Annemin isteğini yerine getirirken kendime, aileme ve yas tutan diğerlerine da yararım olsun istiyorum. Gayretimin maksadı budur.
Bu kitap benim annemin kitabı değil sırf.
Annelerin kitabı. Anneliğin kıssası.”

“HAYATIN YÜKÜNÜ ANNELER ÇEKER”

Hayatın yükünü anneler çeker. Yoksulluğun da yoksunluğun da. Adalet arayan da annelerdir, çocuğuna gelecek kovalayan da.
Sokakta, rastgele bir yerde benimle ilgili hoş kelamlar işitince annem hem gururlanır hem de “o sizin de evladınız” sıkıntısı.
Cenazemizde Simav’ın fedakâr annelerinin ve yurdum bayanlarının yanında Mısra Öz de vardı. Etkilendim çok şaşırdım. Ona sarıldım ve onca acı içinde bana mı geldiniz deyince, “Gelmez miyim, yanınızda olmaz mıyım hiç, siz benim yanımda olmadınız mı?” cevabını verdi.
Gerçekten de şair haklı:
İnsanın acısını insan alıyor.