“O mahur beste çalar Müjgan’la ben ağlaşırız”

Aynı gün, İzmir’e geçmek için bindiği vapurda, dalgaların hırçın sesleri ortasında şairin yüreğinden birinci dizeler dökülmeye başlar:

“Şenlik dağıldı bir acı yel kaldı bahçede yalnız

O mahur beste çalar Müjgan’la ben ağlaşırız

Gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan ne hız

Yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız

O mahur beste çalar Müjgan’la ben ağlaşırız”

Attila İlhan, şiirin doğuşunu şöyle anlatır:

“12 Mart sonrası, üzüntüyle dolu günlerdi. Radyoda Denizler’in idam edildiğini duyduk. Karşıyaka’dan İzmir’e vapurla giderken deniz çalkantılı, gökyüzü simsiyah ve alçalmıştı. Acı bir rüzgarın ortasında birinci mısra aklıma düştü. Vapurda sessiz bir köşede mısraları yüksek sesle tekrarladım. Rıhtımda yürürken de bu dizeler dilimde dolandı.”

Şiir, kaybolan genç fidanların anısına devam eder:

“Bir yangın ormanından püskürmüş genç fidanlardı

Güneşten ışık yontarlardı sert adamlardı

Hoyrattı gülüşleri aydınlığı çalkalardı

Gittiler akşam olmadan ortalık karardı…”